معنی بیرون شدن در لغت نامه دهخدا

برون شدن. خارج گشتن. خارج گردیدن. خروج. برون رفتن:، اندر آمد مرد با زن چرب چرب، گنده پیر از خانه بیرون شد به ترب.، رودکی.، ای شعیب با اهل حق از میان ایشان بیرون شو. (قصص الانبیاء ص 95). فرمان خدا چنین است که از زمین مصر بیرون شوید. (قصص الانبیاء ص 119).، چادر بسر آورد و فروبست سراویل، بیرون شد و این قصه بنظمم سمر آمد.، سوزنی.، گفت چون بیرون شدی از شهر خویش، درکدامین شهر میبودی تو بیش.، مولوی.، رجوع به برون شدن شود.،، درون رفتن. دررفتن:، شو بدان کنج اندرون خمی بجوی، زیر او سمجی است بیرون شو بدوی.، رودکی.،، رهائی یافتن. نجات یافتن. خلاص یافتن:، بدانست کو موج خواهد زدن، کس از غرق بیرون نخواهد شدن.، فردوسی.، هر که را باشد ز یزدان کار و بار، یافت بار آنجا و بیرون شد ز کار.، مولوی.، دانی چرا نشیند سعدی بکنج خلوت، کز دست خوبرویان بیرون شدن نیارد.، سعدی.،، منقضی شدن. بگذشتن: او (خدای تعالی) داند که منتهای این جهان چند است و کی بیرون شود. و رستخیز کی بود. (ترجمه طبری بلعمی). چون ماه رمضان بیرون شد مرا بمجلس خواند و با سلطان ندیم کرد. (چهارمقاله)، دور شدن:، چو بیرون شد از کاروان یکدو میل، به پیش آمدش سنگلاخی مهیل.، سعدی.،، کنایه از هلاک شدن. مردن:، چوبیرون شود زین جهان شهریار، تو خواهی بدن زو مرا یادگار.، فردوسی.،، مبرّی شدن. پاک و منزه شدن:، خردمند گوید که مرد خرد، بهنگام خویش اندرون بنگرد، شود نیکی افزون چو افزون شود، وز آهوی بد پاک بیرون شود.، ابوشکور.،، خروج کردن. (یادداشت مؤلف).، - از خود یا خویشتن بیرون شدن، از جا دررفتن. خشمناک گشتن. غضب آوردن. (یادداشت مؤلف) :، چون گویندت ز نیک و بد بیرون شو، بیرون مشو از خود وز خود بیرون شو.، شرف شفروه.، بر او خواندم سراسر قصۀ شاه، چنان کز خویشتن بیرون شدآن ماه.، نظامی.، -، دل از دست دادن. شیفته شدن.، - ازدست بیرون شدن، از دست رفتن. خارج شدن از اختیار:، چوکار از دست بیرون شد چه سود از دادن پندم.، چو پای از جاده بیرون شد چه منع از رفتن راهم.، سعدی

معنی بیرون شدن در فرهنگ لغت هوشیار

بیرون رفتن خارج گشتن مقابل اندر شدن داخل گشتن

معنی بیرون شدن - جستجوی لغت در جدول جو

بیرون شدن(نُ ضُوو)

لغت نامه دهخدا

بیرون شدن

فرهنگ لغت هوشیار

بیرون شد

راه بیرون شدن، محل خروج

فرهنگ فارسی عمید

بیرون آمدن

خارج شدن، به در آمدن، ظاهر شدن

فرهنگ فارسی عمید

بیرون کردن

خارج کردن، به در کردن

فرهنگ فارسی عمید

بیرون زدن

(نَ ضَ)

برون زدن. برزدن. خارج شدن.
- بیرون زدن سر، برآوردن. طلوع کردن:
چون کشتی پرآتش و گرد اندر آب نیل
بیرون زد آفتاب سر از گوشۀ جهن.
عسجدی.
، خارج کردن.
- بیرون زدن لشکر، بیرون آوردن لشکر. مجهز کردن لشکر در خارج:
لاله سوی جویبار لشکر بیرون زده ست
خرگه آن سبزگون خیمۀ آن آتشین.
منوچهری.
رجوع به برون زدن شود.
، برجستگی یافتن. بالا آمدن، بیرون زدن بثورات از تن، جوش زدن. بیرون زدن آبله و حصبه و غیره. (یادداشت مؤلف). بیرون آمدن دانه های آبله و غیره. بروز کردن بثورات و آبله، بیرون نویسی کردن اقلامی از حسابی. نقل کردن اقلامی از حسابی به جای دیگر. (از یادداشت مؤلف)

لغت نامه دهخدا

برون شدن

(مُ کَ)

بیرون شدن. بیرون رفتن. خارج شدن. خارج گشتن:
زواله اش چو شدی از کمان گروهه برون
ز حلق مرغ بساعت فروچکیدی خون.
کسائی.
چو کاوه برون شد ز درگاه شاه
بر او انجمن گشت بازارگاه.
فردوسی.
ز درگاه ماهوی شد چون برون
دو دیده پر از آب و دل پر ز خون.
فردوسی.
گرازه برون شد ز پیش سپاه
خبر شد به اغریرث نیکخواه.
فردوسی.
زین در چو درآیی بدان برون شو
در سرّ چنین گفت نوح با سام.
ناصرخسرو.
ناتام درین جایت آوریدند
تا روزی از اینجا برون شوی تام.
ناصرخسرو.
ز چراگاه جهان آن شود ای خواجه برون
که به تأویل قران بررسد از چون و چراش.
ناصرخسرو.
آمد بگوش من خبر جان سپردنش
جانم ز راه گوش برون شد بدان خبر.
خاقانی.
یکی روز پنهان برون شد ز کاخ
ز دلتنگی آمد به دشتی فراخ.
نظامی.
خانه خالی کرد شاه و شد برون
تا بپرسد از کنیزک اوفسون.
مولوی.
تا غلاف اندر بود با قیمت است
چون برون شد سوختن را آلت است.
مولوی.
بار دیگر ما به قصه آمدیم
ما ازین قصه برون خود کی شدیم ؟
مولوی.
ابریق گر آب تا به گردن نکنی
از لوله برون شدن تقاضا نکند.
سعدی.
نام نکوئی چو برون شد ز کوی
در نتواند که ببندد بروی.
سعدی.
گفتا برون شدی به تماشای ماه نو
از ماه ابروان منت شرم باد، رو.
حافظ.
- از شماره برون شدن، بی حد و حصر گشتن:
فضل ترا همی نبود منتهی پدید
آنرا که از شماره برون شد چه منتهاست ؟
فرخی.
- از گوش برون شدن، فراموش شدن. از یاد رفتن:
برون نمی شود از گوش آن حدیث تو دانی
حدیث اسب نباشد برون ز گوش سپاهی.
انوری.
- از یادبرون شدن، فراموش گشتن:
نه آن دریغ که هرگز بدررود از دل
نه آن حدیث که هرگز برون شود از یاد.
سعدی

بیرون شدن. بیرون رفتن. خارج شدن. خارج گشتن:
زواله اش چو شدی از کمان گروهه برون
ز حلق مرغ بساعت فروچکیدی خون.
کسائی.
چو کاوه برون شد ز درگاه شاه
بر او انجمن گشت بازارگاه.
فردوسی.
ز درگاه ماهوی شد چون برون
دو دیده پر از آب و دل پر ز خون.
فردوسی.
گرازه برون شد ز پیش سپاه
خبر شد به اغریرث نیکخواه.
فردوسی.
زین در چو درآیی بدان برون شو
در سِرّ چنین گفت نوح با سام.
ناصرخسرو.
ناتام درین جایت آوریدند
تا روزی از اینجا برون شوی تام.
ناصرخسرو.
ز چراگاه جهان آن شود ای خواجه برون
که به تأویل قران بررسد از چون و چراش.
ناصرخسرو.
آمد بگوش من خبر جان سپردنش
جانم ز راه گوش برون شد بدان خبر.
خاقانی.
یکی روز پنهان برون شد ز کاخ
ز دلتنگی آمد به دشتی فراخ.
نظامی.
خانه خالی کرد شاه و شد برون
تا بپرسد از کنیزک اوفسون.
مولوی.
تا غلاف اندر بود با قیمت است
چون برون شد سوختن را آلت است.
مولوی.
بار دیگر ما به قصه آمدیم
ما ازین قصه برون خود کی شدیم ؟
مولوی.
ابریق گر آب تا به گردن نکنی
از لوله برون شدن تقاضا نکند.
سعدی.
نام نکوئی چو برون شد ز کوی
در نتواند که ببندد بروی.
سعدی.
گفتا برون شدی به تماشای ماه نو
از ماه ابروان منت شرم باد، رو.
حافظ.
- از شماره برون شدن، بی حد و حصر گشتن:
فضل ترا همی نبود منتهی پدید
آنرا که از شماره برون شد چه منتهاست ؟
فرخی.
- از گوش برون شدن، فراموش شدن. از یاد رفتن:
برون نمی شود از گوش آن حدیث تو دانی
حدیث اسب نباشد برون ز گوش سپاهی.
انوری.
- از یادبرون شدن، فراموش گشتن:
نه آن دریغ که هرگز بدررود از دل
نه آن حدیث که هرگز برون شود از یاد.
سعدی

لغت نامه دهخدا